என் மனமும்.....! நானும்....!

கார்த்திகை மாத மழையின்,
காலைப் பொழுதில்,
வெறுமையை
விரட்டிக்கொண்டு இருந்த என்னிடம்,
என் தனிமை கேட்டது......!


"பார்!
உனக்காக யாரும் இல்லை!

உன்னை நேசிக்கின்ற
நெஞ்சம் இல்லை!


உனக்காக அழுகின்ற
கண்கள் இல்லை!


உன் பேர் உச்சரிக்கும்
உதடுகள் இல்லை!


உன்னை நேசிக்க
ஆள் இல்லாத உலகில்,
யாரை நேசிக்க
நீ வாழ்கிறாய்.....?" என்று.

உண்மையைச் சொன்ன
என் தனிமையிடம்,
உவகையுடன் சொன்னேன்.


"ஆம்!
எனக்காக யாரும் இல்லை!
என் தந்தை போல்!


என்னை நேசிக்கின்ற
நெஞ்சம் இல்லை!
என் அன்னை நெஞ்சம் போல்!


எனக்காக அழுகின்ற
கண்கள் இல்லை!
என் நண்பனின் கண்கள் போல்!


என் பேர் உச்சரிக்கின்ற
உதடுகள் இல்லை!
என் தங்கை போல்!


இவர்களைப் போல்
என்னை நேசிக்க
ஆள் இல்லாத இவ்வுலகில்,
இவர்களை நேசிக்கத்தான்
நான் வாழ்கிறேன்......!"
என்றேன் சிரித்துக்கொண்டே.....!



-செல்லா

கருத்துகள்

கருத்துரையிடுக

இந்த வலைப்பதிவில் உள்ள பிரபலமான இடுகைகள்

ஒரு விபரீத விளையாட்டு!

"ஆதி. ஓடு. ஓடு. நிக்காம ஓடு" - என கத்திக்கொண்டே பின்னால் ஓடிவந்தான் நகுல். அவன் பின்னே பரத்தும் இன்பாவும் பின்னங்கால் பிடரியில் படும் அளவு ஓடி வந்துகொண்டிருந்தார்கள். உயிரைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தோம் நால்வரும். மாட்டிக்கொண்டால் உயிர் போவது நிச்சயம். தேவையா இந்தத் தொல்லை எனது தோன்றியது. முதலிலேயே இன்பா வேண்டாம் என்று காலில் விழாத குறையாகக் கெஞ்சினான். நாங்கள் இந்தக் காட்டிற்குள் வந்ததும் இல்லாமல் அவனையும் வலிய இழுத்து வந்தோம். இப்போது எல்லோருடைய உயிரும் இந்தக் காட்டுவாசிகளின் கையால் போய்விடும் போல் இருக்கிறது. உயிர் பிழைத்தால் நிச்சயம் இந்தப்பக்கம் வரவே கூடாது என்று தோன்றியது. "ஆஆ. ஹூஹூ! ஹூஹூ! ஹோ. ஹோ. ஹோ" என அலறிக்கொண்டே பின்தொடர்ந்தார்கள் அந்தக் காட்டுவாசிகள். ஆறடி உயரத்தில் ஆஜானுபாகுவாய் துரத்திக் கொண்டு முன்னால் வந்துகொண்டிருந்தான் அவர்களின் தலைவன். அவன் துரத்தி வரும் வேகமும் ஆக்ரோஷமும் பாகுபலியின் காளகேயனைப் போல் இருந்தது. பின்னால் வருபவர்களும் காளகேயனின் கூட்டத்தினர் போலத்தான் இருந்தார்கள். கண்டிப்பாக இவர்கள் கையில் மாட்டிக்கொண்டால் நிச்
மேலும் படிக்கவும்